Onderwerp:

Zojuist nog getracht wat bouillon en stukjes kip 🐔 erin te krijgen maar t enige wat Sumi wil is liggen en slapen.
Maar ja .. als je goed ziek bent heb je ook geen trek in eten en wil je t liefst in je bed liggen… vermoedelijk is dat ook wat Sumi wil.. met rust gelaten worden en slapen.. veel slapen.

Deze ochtend vroeg beneden om te checken bij Sumi, lag nog steeds op zijn vaste plekje. Nu wel in het kartonnen kattenmandje van ZOOplus. Dat heeft een opstaand randje waar hij met zijn kop op lag, misschien is dat prettiger. Sowieso is karton fijner om op te liggen dan de Sisalmatjes.

Hij keek me even aan en hup daar ging zijn kopje alweer naar beneden.
Zijn Antibiotica-tablet vergruisd en met wat lekkers aangemaakt op een theelepeltje, hup zijn bek in en nog even omgedraaid om ook de laatste restjes op zijn tong achter te laten.
Toen wat uit het blikje RECOVERY gehaald en dit aangelengd met wat warme bouillon. Hij rook er wel aan maar na een paar likjes was ‘t al snel gedaan.

Sumi is echt niet in orde….als hij niet opknapt dan sta ik morgen weer bij de DA.



Spotje : Als jij het niet wil…nou dit ruikt heeeel erg lekker , ik lust ‘t wel hoor!



Van mij mag je ‘t hebben, ik ga terug naar mijn plekje, voel me echt niet lekker!

Ik was al vroeg op om bij hem te checken. Hij lag in zijn mandje…snel maak ik ‘t lekkere soulzanger aan en vergruis het tablet om erdoorheen te roeren. Dan optrekken in de dikke spuit …nu moet ik ‘t er volledig in zien te krijgen. Hij verzet zich met alle kracht die hij nog heeft. Het is duidelijk Sumi wil niet!!!
Ik ben streng en hou hem stevig vast om het papje in zijn wangzak te spuiten…hij werkt ‘t met zijn tong naar buiten en het druipt van zijn kin af.
Hij strompelde zijn mandje uit…en gaat op de ijskoude plavuizen liggen. Dit doet hij vaker de laatste tijd..koude plekken opzoeken en daar gaan liggen.
Ik pak hem op en leg hem weer in zijn mandje want lopen gaat langzaam, moeizaam zakt hij heel langzaam door zijn pootjes om te gaan liggen.



Ik ben in tranen en voel me zo machteloos. Ik wil dit niet doen maar ‘t moet…doch als hij ‘t echt niet wil…moet ik hem dan dwingen?
We weten niet wat er met hem is…ik wil hem niet meer dwingen…dat is tegen zijn natuur in.

Dikke tranen biggelen over mijn wangen..ik pak de telefoon en bel de kliniek. Om 11.00 uur mag ik komen.
zoveel verdriet in zo’n korte tijd…net zijn gebit in orde laten maken, fikse rekeningen die op mij wachten..soms zie ook ik ‘t even niet meer zitten.

Dan is daar Kiki…zij strijkt vleiend tegen mij aan en gaat naast mij liggen…de lieverd, zij voelt mijn energie en emotie..zo’n klein wezentje dat mij dan troost komt geven.
Ik schiet even vol en huil heel hard…heb ik er straks dan nog maar 4 over?
Ik zit al zo lang in de katten…en nu voor ‘t eerst weet ik ‘t niet meer!!!!

Deze ochtend om 11.00 uur had ik een spoedconsult in de dierenkliniek. Mijn insteek was omdat Sumi vanochtend nog 40 graden koorts had en ik de dwangvoeding een te grote strijd begon te vinden om hem in te laten slapen.

Helaas kreeg ik niet DA John maar zijn vrouw en die vond dat Sumi te jong was en er nog te weinig is gedaan om hem nu al in te laten slapen.
Ik heb nogmaals aangedrongen hem alsjeblieft niet te laten lijden en nog meer te laten ondergaan maar ik kreeg de keus tussen 2 mogelijkheden.
Euthanasie was en bleef uitgeloten
Keus 1 / röntgenfoto laten maken want ze voelde zwelling in de buik (mogelijk gasophoping of een verstopping omdat ze nog steeds dacht aan een ontstoken maag-darmkanaal) kosten 150,00 euro ex BTW en eigenlijk weet je dan nog niets want ben nu eerlijk wat is er te zien op een foto… (deze keus viel af voor mij…)

Keus 2 / kijkoperatie waarbij alles zichtbaar is maar de basiskosten zonder dat er iets weggehaald gaat worden bij een eventueel gezwel etc. (Komen er extra kosten bij) Tja wat bleef mij over om hieruit te kiezen…ik moest iets..zo kon ik niet verder, Sumi mee naar huis was geen optie. Ik heb gevraagd om mij te bellen zodat mocht er iets ernstigs geconstateerd worden , Sumi niet uit de narcose gehaald zou worden.

Na een afscheid van Sumi op de behandeltafel ging ik schoorvoetend naar huis. Ik was boos en verdrietig tegelijk…
thuis ging de telefoon.
Sumi lag al aan het infuus, de ingreep was gedaan.
- maag en darmkanaal waren schoon en geen ontstekingen
- bekken lag een vergrootte blaas vol met urine
- Katheter kon er niet in…dus werd blaas met de hand leeggeknepen waarna de katheterslang wel ingebracht kon worden om de volledige blaas te ledigen
- urinestick gaf aan dat er wat bloed en Bilirubin in zat.
- Verder werd geconstateerd dat er haar-vastgroei zichtbaar was op een deel van de lever-kwab
- Ik sprak meteen mijn verontrusting uit…lever is het allerbelangrijkste orgaan in het lichaam, de Generaal om het zo maar te zeggen die stuurt heel veel aan!
- I.p.v biopt heeft ze een bloedonderzoek met alleen wat verhoogde enzymen wat ik begreep
- of dat stukje lever er niet operatief verwijdert kon worden kreeg ik als antwoord dat dit een behoorlijke ingreep is en dus nu niet mogelijk.
- Sumi lag aan ‘t infuus om vocht binnen te krijgen
- Ze wilde later nog proberen of de katheter er nadien nog wel makkelijk in te brengen is en de urinebuis dus toegankelijk (open) is en blijft!

Sumi moet nu zelfstandig gaan eten, hij is een dikke 500 gram aan gewicht kwijt , heeft veel pijn gehad (zij denkt door de volle blaas maar ik denk dat die blaas iets is van de laatste 2 dagen en niet iets van een week of langer want zoveel heeft hij niet aan vocht binnen gekregen) maar ja…wie ben ik !?

-Sumi blijft daar dit weekend, in de kliniek
-afspraak is dat wanneer hij verslechterd dat ze dan ook echt de stekker eruit trekken en hem laten overlijden
-mocht hij de maandag halen en ik hem thuis krijgen dat hij dan zelfstandig eet en ik hem niet hoef te dwang-voeren.
-hij moet duidelijk opgeknapt zijn , heeft nu immers extra spuiten gehad voor antibiotica, pijnstilling en een extra ontstekingsremmend middel.

Ik blijf met een onrustig gevoel zitten, zelf denk ik dat ik binnenkort toch met hem terug moet komen voor een euthanasieverzoek, voor mij is het “uitstel van executie” en heel veel rekeningen want al die bloedonderzoeken, urinetesten, ontstekingsremmer, pijnstilling, Antibiotica en katheteriseren moeten toch door mij voldaan worden. Ik weet dus nog niet hoe dit gaat aflopen!

Een ding weet ik wel…Sumi mag geen lijdensweg gaan krijgen, daar pas ik voor.
Ik ben zo verdrietig en teleurgesteld!

Vandaag is t zaterdag, Sumi is in de dierenkliniek en ik weet niet hoe t met hem gaat. Ik vindt moeilijk om in t ongewisse te leven. Morgen komt er ook nog een hele dag zonder update… tenzij er iets ernstigs te melden is ( mag ik hopen) .

Geen idee hoe vaak er een DA naar Sumi gaat kijken maar, mag toch aannemen dat als er iets belangrijks te melden is, dat… ondanks t weekend is er een telefoontje mijn kant op komt?!?

Afijn.. het is geduldig afwachten, nog twee nachtjes slapen, maandag komt er een einde aan deze onzekerheid 🤔

Tja, het bleef stil 🤫 vandaag ook geen info over Sumi’s toestand.
Ik heb ‘m dan wel in mijn gedachten maar toch. Het blijft ongewild in je hoofd rondspoken, net een plaat waarvan de naald blijft hangen en steeds t zelfde stukje opnieuw blijft afspelen!

Het had me wat rust gegeven en dat was fijn geweest !
Maar ja t is weekend he.